Altijd gedacht dat de top – van wat dan ook – smal was? En dat Nederland het land van de nivellering was? Vergeet dat alsjeblieft heel snel. Althans in de horeca, de bedrijfstak die binnenkort trouwens definitief tophoreca gaat heten. Immers, vrijwel iedereen die in de voedsel en drank verstrekkende ‘gastvrijheidsector’ werkzaam is, lijkt vandaag de dag juist torenhoog boven het spreekwoordelijke Nederlandse maaiveld uit te steken. Louter winnaars dus!
Altijd gedacht dat de top – van wat dan ook – smal was? En dat Nederland het land van de nivellering was? Vergeet dat alsjeblieft heel snel. Althans in de horeca, de bedrijfstak die binnenkort trouwens definitief tophoreca gaat heten. Immers, vrijwel iedereen die in de voedsel en drank verstrekkende ‘gastvrijheidsector’ werkzaam is, lijkt vandaag de dag juist torenhoog boven het spreekwoordelijke Nederlandse maaiveld uit te steken. Louter winnaars dus!
Het heeft er alle schijn van dat Nederland momenteel vergeven is van de topuiensnijders, topbordenwassers, topbordendragers, topsommeliers, topwijnspijsexperts (wat vanzelfsprekend héél andere lieden zijn dan die voornoemde topsommeliers), topgastpersonen (m/v), topterrasinrichters, toptoiletreinigers, ja zelfs topkoks – in subcategorieën als: aankomend, gearriveerd & reeds eerder bekroond, dit jaar, terend op vergane glorie etc. etc. – en niet te vergeten toprestaurants! Kortom, iedereen en alles is top en derhalve prijswaardig, inclusief de fabelachtige gastronomische kwaliteit van een onzer onvolprezen overzeese Rijksdelen, het waarlijk paradijselijke Sint Maarten! Modern kolonialisme is dus zo gek nog niet. Jammer alleen dat de rest van de Antillen er helemaal niet toe lijkt te doen. Of zou dat met promotiebudgetten te maken hebben? Ach nee, zo denken alleen azijnpissers.
Azijnpissers moeten ook niet zeuren dat zogenaamde ‘toprestaurants’ dichter bij huis het niet altijd zo nauw nemen met, pak weg, de invulling van de champagnesectie op hun wijnkaart. Dat dienen we met de mantel der bewonderende liefde te bedekken. Een beetje commerciële convenience moet kunnen. Zijn we ten slotte niet allemaal wederzijds bewonderende vrienden van elkaar? We moeten daarom vooral positief denken. En mooi toch dat onze vaderlandse gastronomie anno 2007 ineens zo’n duizelingwekkend hoog niveau bereikt heeft. Met louter winnaars! Wat jammer dat Wina Born dit allemaal niet meer heeft mogen meemaken. Ook niet dat half Nederland tegenwoordig actief lijkt te zijn als heuse restaurantinspecteur. Dat mag ook wel met al die restaurantgidsen die we ieder najaar over ons heen krijgen.
Je zou je, als je kwaadwillend en cynisch aangelegd bent, misschien wel kunnen afvragen in hoeverre dat leger van inspecteurs geplaagd wordt door kennis van professionele zaken als kooktechnieken en calculatie van wijnprijzen. En ook of al die inspecties werkelijk altijd zo anoniem gebeuren als men voorgeeft. Maar dat is natuurlijk een tikje onaangenaam gedacht. Kleingeestig misschien, want het zou best eens om louter topinspecteurs kunnen gaan.
Maar, zo kan een kritische geest opmerken, hoe zit het dan met die eetcafés en ‘gewone’ restaurants? Die kun je toch geen top noemen? Geen nood, die kunnen zich tegenwoordig fijn profileren in zogeheten ‘huiswijncompetities’. Ook top, min of meer. Met topwijnen binnen hun categorie. Wat een geniale vondst trouwens, dit concept met -tig afzonderlijke regionale uitgaven. Wel iets voor zeer ver gevorderden om te doorgronden, want de selectiecriteria zijn voor de gewone sterveling enigszins ondoorzichtig. Maar dat geldt voor wel meer zaken in het leven. Waar het om gaat is dat vrijwel iedereen wint. Is een en dezelfde wijn soms wel geschikt voor regio A, maar niet voor regio B? Of betekenen meer regio’s gewoon meer winnaars en bijgevolg meer publiciteit? Topimporteurs beleven derhalve toptijden, helemaal wanneer ze ook wat topflessen inzenden voor Nederlands enige wijnconcours. Ieder jaar komen er daar al maar meer winnaars bij, tot supermarkten aan toe. En zelfs gepatenteerde nepjournalisten mogen er prijsjes uitdelen. De tel is derhalve niet meer bij te houden. Nogal wat van die winnende toppers blijken dan achteraf ineens fijn te adverteren, maar dat is natuurlijk louter toevallig. Honi soit qui mal y pense?
De leveranciers van ‘awards’ – voor ongeschoolde en/of wereldvreemde lezers: dit is het interessantdoenerig Engelse woord voor ‘onderscheiding’ of ‘diploma’– en aanverwante als buitengewoon eervol bedoelde wanddecoraties varen er in ieder geval wel bij, al zullen ze zo onder de hand wel fikse kwantumkortingen moeten verlenen aan bepaalde afnemers die alles top lijken te vinden. De kreet ‘masterclass’ dreigt er bij te verbleken! Nou ja, bij wijze van spreken.
Ik ben vanavond voor de verandering maar weer eens bij de lokale frituur langs geweest. Voor topfrites, dat wel. Een topfrituur dus. Bij die topfrites met heerlijk zondige, want industriële, topmayonaise en een biertje van een topbrouwerij. Geen officieel goedgekeurde ‘gastronomique’ wijn. Of: hoe ‘top’ soms een tikje ordinair dreigt te worden. Dat krijg je nu eenmaal wanneer alles en iedereen tot ‘top’ gebombardeerd wordt. Echte top is echter smal, heel smal. Daarom kan niet iedereen winnen.
René van Heusden
