Degenen die Bordeaux kennen, weten dat er een groot verschil is tussen de beide oevers, de rive gauche, de Médoc & Graves, en de rive droite, Saint-Emilion en omstreken. Een verschil in wijnen, in mentaliteit, en zoals we op een dinsdagavond tijdens Vinexpo konden constateren, ook in het organiseren van partijtjes. Op Château l’Angélus lieten de Premiers Crus van Saint-Emilion zien hoe je een partijtje organiseert. Daarbij verbleekte het feestje op Lafite, van de zondag er voor, in alle opzichten.
Degenen die Bordeaux kennen, weten dat er een groot verschil is tussen de beide oevers, de rive gauche, de Médoc & Graves, en de rive droite, Saint-Emilion en omstreken. Een verschil in wijnen, in mentaliteit, en zoals we op een dinsdagavond tijdens Vinexpo konden constateren, ook in het organiseren van partijtjes. Op Château l’Angélus lieten de Premiers Crus van Saint-Emilion zien hoe je een partijtje organiseert. Daarbij verbleekte het feestje op Lafite, van de zondag er voor, in alle opzichten.
Op het diner des millésimes de collection presenteren alle Premiers Crus van Saint-Emilion een oude jaargang, gecombineerd met een bijzonder diner. Behalve Ausone waren alle châteaux aanwezig met een tafel en aangename flessen. We mochten zelf aanschuiven aan de tafel van het echtpaar Moueix, behalve eigenaar van Pétrus ook in het bezit van -onder andere- Château Magdelaine in Saint-Emilion.
Het werd een memorabele avond. De receptie van te voren beloofde al veel. We werden in de tuin van Château l’Angélus ontvangen met Champagne Krug Première Cuvée van magnum en uitdagende borrelhapjes. De chai, met een twaalftal tafels-elk Premier Cru een tafel van tien- was prachtig modern aangekleed. Natuurlijk speelt ook hier de dorpspolitiek altijd een rol. Château Ausone doet al jaren niet mee, bijvoorbeeld. Pavie wel, maar Gérard Perse en zijn vrouw laten zich zelf niet zien, omdat ze in het dorp -zacht gezegd- niet zo geliefd zijn. Des te verfrissender dat iemand als Christian Moueix gewoon aanzit en tijdens de avond aan tafel regelmatig plaats wisselt om met iedereen een praatje te maken.
En dan komt er een diner op tafel waar alle andere organisatoren van dit soort partijtjes een voorbeeld aan kunnen nemen. Michel Troisgros was speciaal opgetrommeld uit Roanne, en deze driesterren-chef is een absolute duivelskunstenaar. Want als je buiten je eigen restaurant zo’n diner op tafel kunt zetten, dan ben je een soort magiër. Vooral de charlotte met truffel, gevuld met een aspergesoepje, dat er uit vloeide bij het aansnijden, was een technisch meesterstukje, met een prachtige subtiele smaak. Dat wijnen en gerechten niet steeds helemaal perfect bij elkaar aansloten, werd door alle aanwezigen voor lief genomen. En dat ook niet alle wijnen van het allerhoogste niveau waren, eveneens. Als je in de series weet te genieten van een heerlijke elegante Château Magdelaine 1998, of een nog altijd krachtige en jeugdige Cheval-Blanc 1988, dan valt er bijzonder weinig te klagen. En dan tussendoor een geweldige Angélus 1990, dat verlicht het hart weer even. Van de oudere wijnen toonde de La Gaffelière 1966 zich opvallend klassiek en elegant, met een jeugdige toets. Maar onze voorkeur ging toch uit naar de Figeac 1964, licht getroffen door de regen van dat jaar, maar nog altijd jeugdig, en geweldig in zijn fruit. Een prachtige avond. En nu eens geen geneuzel over crisis of geen crisis, maar gewoon een keer ongestoord genieten. Dat is uiteindelijk de beste overlevingsstrategie in deze tijdens, zo lijkt het ons. Gemakkelijker kunnen we het niet maken, wél leuker.
Ronald de Groot
Foto’s, van boven naar beneden: aan tafel met Christian Mouiex, een glas Krug vooraf en gastheer Hubert de Bouard.
